هوالرزاق...

اللهم الرزقنی...

پاییـــــز

ابر با آن پوستین سرد نمناکش.
باغ بی برگی، روز و شب تنهاست،
َبا سکوت پاک غمناکش.
ساز او باران ، سرودش باد
جامه‌اش شولای عریانی ست
ور جز اینش جامه‌ای باید،
بافته بس شعله‌ی زر تار پودش باد.
گو بروید یا نروید هر چه در هر جا که خواهد یا نمی‌خواهد،
باغبان و رهگذاری نیست.
باغ نومیدان،
چشم در راه بهاری نیست.
گر ز چشمش پرتوِ گرمی نمی‌تابد،
ور به رویش برگِ لبخندی نمی‌روید؛
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟
داستان ازمیوه‌های سر به گردون‌سایِ اینک خفته درتابوت پست خاک می‌گوید.
باغ بی برگی
خنده اش خونی است اشک آمیز.
در آن
جاودان بر اسبِ یال افشانِ زردش می‌چمد 
پادشاه فصل ها، پاییز.

صندلی تنها

دوباره دم از تنهایی...
من عشق تنهایی ام، آی مرد

همچون من تنها، در گوشه ای...

اندر دل بی وفا غم و ماتم باد

آن را که وفا نیست ز عالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

جز «غم» که هزار آفرین بر غم باد

اینجا: خوابگاه!

سلام

گفتم مطلب اول را هم خط خطی کنم با اینکه می دانستم هیچ کس نمی خواندش ولی احساس کردم از بین این همه انسان! شاید کسی هم باشد و بچرخد و بسرچد و این حقیر وبلاگ را باز کند و شود اولین بازدید کننده ی وبلاگ من و بپیوندد به جمع ما بی سوادان!!! تا بقیه بدانند که بی سوادان هم عالمی دگر دارند...

مائیم و نوای بی نوایی

بسم الله اگر حریف مایی